Sunday, November 2, 2014

Ode aan Jannie

"Dag, met Jannie van de receptie. Wat kan ik voor u doen?" zegt de ongeïnteresseerde stem aan de lijn. Je hoorde dat ze haar nagels aan het vijlen was.

"Dag Jannie van de receptie, met Rachelle. Ik ben op zoek naar uw financieel directeur. Is hij of zij toevallig beschikbaar op dit moment?"

"U bent op zoek naar mijn WAT?!" zegt ze bot.

Pff. Zo ging het dan iedere dinsdagochtend en vrijdagmiddag. Ik, telemarketeer in hart en nieren, vond het werk altijd prima, tot dat er weer een Jannie op dook.

Aan de andere kant van de lijn kon je raden hoeveel shag ze vanochtend al had gerookt. Jannie had er al twee op toen ik haar belde om kwart over negen. Schrikbarende non-informatie die toch expliciet aanwezig is. Gelukkig bestaat er nog geen reuktelefonie.

Jannies konden nooit zoveel voor me betekenen. De een wist niet wat een 'financieel directeur' is of als ze nog wel zo ver kwam, had ze geen idee hoe ze moest doorverbinden.

"Momentje hoor, effe proberen je door te verbinden met Sjaak".

Dat momentje duurde meestal langer dan een momentje.

"Oh, mevrouw? Bent u daar nog? Ja, 't lukt niet hoor, het doorverbinden. Ga het nu nog even voor u proberen!"

Ik gaf altijd aan dat het geen probleem was en dat ik tijd had. Beide zijn leugens.

Vervolgens hoorde ik allerlei gerommel met de telefoon en de magical words tegen haar collega: "Jolanda, kan je effe helpen. Hoe moet je doorverbinden? Die knop toch he?"

Na wat tijd hoorde ik de doorverbind-piep en begon me weer voor te stellen, denkend dat ik de juiste persoon aan de telefoon had. Oh, het was Jannie weer. Verkeerde knopje zeker.

"Mevrouw? Hallo? Ja, wat was ook al weer uw naam? Michelle zei u? Teering? Oke, momentje hoor".

Sure, another momentje. Ondertussen ben ik twee keer koffie gaan halen en heb ik de langste route naar de wc genomen. Ook mijn naamsverbuigingen hield ik bij om dit soort 'momentjes' te doden. Naast Michelle Teerling werd ik onder andere Liset Meerman, Raquelle Weeling en Rachel Wiering genoemd.

"Michelle? Ja, ik moest nog effe van Sjaak vragen he, wat was nou uw vraag?"

#$(%&$#_)$(#$@!!!! Mens. Je hebt een taak. EEN.

"Oh geeft niks hoor mevrouw, 't is ook een ingewikkelde en niet alledaagse vraag. Geef maar door aan Sjaak dat ik bel om te vragen over de energierekening. Daar hebben we al eerder contact over gehad," zei ik dan heel kalm, alsof ik de moeilijkheid van mijn verzoek zelf ook inzag.

"Oke mevrouw Michelle, ik gef het effe door hoor".

Inmiddels ben ik zo'n 10 minuten verder in het gesprek met Jannie voordat ik meneer aan de telefoon heb. Maar we hebben geduld, niet zeiken en rustig blijven. Je weet nooit wat er vanochtend allemaal al is gebeurd. Voor hetzelfde geld was ze out of shag en had ze geen tijd om nieuwe te halen. Hele ochtend verpest. En dat reageert ze dan natuurlijk af op haar werk. Op mij.

"Meneer Teering? Ja, nee, heb effe Sjaak kort gesproken en hij geeft aan dat het niet relevant is om daar nu over te praten. Alles is al geregeld".

Mijn missie om Sjaak en dergelijke te spreken slaagde vrij weinig als je receptioniste Jannie aan te telefoon kreeg.

Maar toch, ik mis die wijfies. Lekker accentje, ongeïnteresseerd, onprofessioneel, sloom en vooral verveeld.

Ik vraag me af wat ze nu doen als ik niet meer bel. Hebben ze inmiddels een andere Michelle Teerling gevonden die ze kunnen vervelen? Of hebben ze ontslag aangevraagd bij Sjaak omdat ze het niet meer trokken dat ze de knopjes van het telefoontoestel niet wisten te bedienen?


Hondensaté

Na een lange werk- en collegedag fietste ik langs de Albert Heijn op de Twijnstraat. Met lamme benen, slecht zicht en een vermoeid hoofd liep ik door de ingang 

"Goei-mi-ag, Straa-kwant," zegt het Straatnieuwsmannetje elk bezoek weer.

Ik duw mezelf door de draaipoortjes en bereid me mentaal voor op de gierende drukte rond 17:30 uur. 'Oke, en go!'

Het is elke keer weer een spelletje om zo snel mogelijk bij de kassa te komen om de lange rijen voor te zijn. Vanavond staat er een culinair hoogstandje op het menu van dit studentje: bami met saté. Binnen vijf minuten vind ik alle nodige ingrediënten die op mijn lijstje staan, op een ding na: de saté.

Nu moet ik erbij zeggen dat ik hier nog niet zo lang woon en dus niet echt bekend ben met de ruimtelijke ordening van de Twijnstraat Albert Heijn. Daarom loop ik van categorie naar categorie (lees: wijn, chips, aanbiedingen, fruit, groente, diepvries, kassa). Ook nu houd ik me vast aan m'n rare gewoonte om een nog-nooit-gekocht product te vinden. Ik gok dat de saté bij afdeling 'diepvries' ligt en loop in die richting.

Na alle hongerige Utrechtenaren voorbij gelopen te zijn, vind ik eindelijk wat ik zoek: SATÉ. Uiteraard scant mijn oog (die ander is er na 8 uur lang computerstaren mee gestopt) naar de goedkoopste optie; 29 cent. Helaas blijkt deze erg gewild te zijn en zit er niks anders op dan de volgende goedkoopste optie te zoeken; 79 cent. Voordat ik die gevonden heb, ziet mijn oog iets veel visueel aantrekkelijkers; een afbeelding van een labrador.

Ach, wat schattig, zo'n bruine hond op de verpakking van etenswaar. Dat doen 'ze' zeker om mensen te trekken. Voor ik het zelf weet., ligt dit lieve beestje in mijn boodschappenmandje. Mooi, alle boodschappen gescoord- straight to the cash register!

Ik, arme student + pietneut, check altijd alles wat de 16-jarige achter de kassa scant. Meestal klopt er geen hout van (lees: vorige week nog was mijn prei aangeslagen als 'baby luiers' en laat ik dat nou net heel beledigend vinden. "Sorry mevrouw," zei de kassajongen heel geschrokken. Hij maakte het alleen maar erger door mij 'mevrouw' te noemen, aangezien mijn leeftijd op vier handen te tellen is.)

Anyway, ik kijk dus mee met de kassajongen en zie het geldbedrag alleen maar oplopen (help, komt er nog een einde aan?!). Eindelijk komt hij bij mijn laatste aankoop; de saté. Ik geloof het wel en begin alvast de producten in mijn AH-tas te dumpen. Ik kijk weer op om te gaan pinnen. Toch werp ik nog even een laatste blik op het scherm.

"Wacht, staat daar nou 'nat hondenvoer'?!" zeg ik heel hard.

"Ja mevrouw, dat is deze," zegt de cassiere terwijl hij de saté-met-hond-op-verpakking aan mij laat zien. Nu pas valt het kwartje. Ik zag het natte hondenvoer aan als saté.

Geweldig, echt weer iets voor mij. Gelukkig kon de behulpzame Jeroen het product van het totaalbedrag halen. Ik minder arm en een ervaring rijker. Alleen: nu eet ik vanavond bami met saté, zonder saté. Ach...

In: "Ik ben Theodor" van Weesverhalen 

Wednesday, June 25, 2014

When September Ends

And there I was, standing in the dark. The pouring rain touched my umbrella. It made a funny sound, like a pile of rocks failling down a hill. I couldn’t even hear my own breathing. Which is interesting, because I’m as nervous as can be. My heart is pouding in my chest. My cheeks are getting pinkish and warm.

I really didn’t expect this to happen. Thought it was just a good idea to stop by and really say what is on my mind and what has been going on the last few weeks. But I can’t seem to get it out. It’s pulling me down. I can actually feel my knees weaken. Though I’m not the type to be nervous, I can honesty say, that telling someone what’s on your mind can influence your body. I had to say it. It’s been chasing me for nights now.

I heared him open my front door. He widened his eyes and opened his mouth. Adreneline. When he finally found a way to open the door, he was in my room really quick. I did expect him, but not now. Not tonight. If he needed me he would’ve come to me right away. I would’ve told him that this couldn’t go on any longer. Not like this. He had to find a way to persue me. That one touch of his fingers on my hand would’ve said it all. That would be the end of the conversation. No need to say any more.

But he let himself slip. He didn’t actually say anything useful when I looked up. No, he just stood there next to my bed and watched me. “Say something,” I said on a very soft tone. He took his time to formulate an answer to my order. I was so anxious to hear the truth come out. I  wanted to see a sparkle of hope in his eyes. He turned away from my face and stared at the floor. He cleared his throat. I was so ready for this, even at 4 am. Come on, come on now. This is the time to spill it out.

One step, two steps, three, and suddenly he was out the door. Unbelievable. If I were myself at that time, I would’ve chased him, grabbed his arm on his way down the stairs and scream. I was so angry, so furious. How dare you come in here and act like a coward, a complete fool! He isn’t a man! He will never be! But I wasn’t myself at that time, and just listened to the walking off the stairs. Goodbye.


Now it was my turn. I felt pretty powerful, yet very small. I knew this would end it, it would end it all. But if he wasn’t going to step up to the plate, I had to. So I walked to his door and pulled out the right key. My eyes widened and my heart made jumps. Unlocked. Within twelve steps, I would be at his room. I made it to ten, when I heard his footsteps. He knew what was coming. He opened the door of his room and we had eye contact. The world froze in time.

“You’re so not going to Iraq!”

“Hell yes I am and you sure know it Hannah!”

“You don’t even have the balls to tell me straight to my face that they sent you a letter!”

“I couldn’t tell you!”

“Well you know the consequences! I thought we’d agreed on this a while ago until you changed your mind about it!”

“Let me go my own way Hannah, I know what’s right for me! Leave yourself out of this!”

I ran back down the stairs as the tears ran down my face. Bye Mike, bye. I was so dissapointed. He was going to put his whole life on the line for a stupid war he knew he’d never win.

Mike ran after me, but stopped suddenly. Guess he knew he had no more chances. He watched me pop up my umbrella and ran towars my car. The rain and wind had become heavier. I couldn’t even tell my tears from the raindrops. The world tuned out, I felt nothing but rain. Rain over my body. I dropped my umbrella and took it for a run. Maybe the rain would wash away all my emotions and calm me down. Calm me down forever. 


Based on When September Ends - Green Day

Sfeerverslag Parnassos

Donderdagavond, 19:33 uur. Het vrolijke geklets gaat nog altijd door in de ontvangsthal van Parnassos. Mensen wacht op hun cursus. Het hoge piepgeluid van voetstappen op de houten trappen klinken alom. Het leeft hier. Nog te bedenken dat het bijna Kerst is. Kerst! Terwijl er geen sprake is van sneeuw of echte kou…

Ik voel de sfeer maar niet de kerstsfeer. Waar ging het mis? Aan de gezelligheid en kerstversiering zal het niet liggen (Notitie: één slinger met beglitterde kerst- ballen en sterren).

Er hangt een positieve spanning, dé spanning voor de kerstdagen. Het is goed te merken aan de gesprekken op de houten banken in de hal. Verhalen over kassa’s, caissières en vergietpannen. Iedereen is druk met de voorbereidingen: mensen uitnodigen, cadeaus kopen en eten klaarmaken. Toch blijft men nuchter onder de situatie.


Na een bakje koffie kan het beginnen: tijd voor een uurtje cursus! Nog even dat uurtje ontspanning voordat de hel losbarst volgende week woensdag. Zijn zij even blij dat Parnassos van 21 december tot en met 5 januari gesloten is.

Sunday, June 8, 2014

Koningsnacht 2014

Ledig Erf, Utrecht. 21:48.

Vanavond ga ik eens snuffen aan koningsnacht. Ik heb afgesproken met een vriend om wat te drinken. Op het Ledig Erf aangekomen is het al gezellig druk. Gek, denk ik, want normaal wordt het na 12’en pas leuk. We nemen een biertje en kijken onderzoekend om ons heen. Ik, met mijn 19 jaar, haal het leeftijdsgemiddelde drastisch naar beneden. Het plein lijkt bezaaid met 40-plussers. Nee, niet dat dit kleinerend bedoeld is; het is feitelijk. Nog nooit zag ik zo’n massa ‘oudere mensen’ uitgaan. Op een paar meter afstand speelt er een bandje, maar aandacht krijgen ze niet van dit publiek. “Is het een beetje gezellig?’, vraagt de zanger van de band iets te enthousiast. Geen antwoord. Mijn gezelschap lacht. Triest dit.

Naar mate de tijd voorbij gaat, komen er meer moeders op het plein. Met bier in hun hand. Schreeuwend. Schurend. Ontmoedert. Het leek mij altijd wel gaaf om samen met mijn moeder te feesten, maar op dit moment ben ik blij dat zij niet een van hen is.
Ook de vaders maken er een potje van. In pak en overhemd roken zij er op los alsof ze het nu pas ontdekken. Ongemakkelijk houden ze hun sigaret vasten nemen ze eigenaardige korte trekjes waarvan je denkt: dat deed ik zelfs beter op mijn veertiende.


De menigte verplaatst zich plotseling een paar stappen opzij. Blijkbaar heeft collega Kees gekotst. Typerend als het beeld is, schiet niemand hem te hulp. Zoals je dat bij tieners ziet. Ik doe alsof ik niets heb gezien. Er zal nog lang over kees worden gesmoesd op de werkvloer.

Koningsdag 2014

Lunetten, Utrecht. 10:11.

Tijd om tompouces in te slaan. Vandaag ga ik op pad met mijn Amerikaanse vriendinnen die nog nooit ‘Kday’ hebben meegemaakt. Maar ‘thampoozen’, die kennen ze wel.  “They’re like my favorite Dutch treat”.

In de welbekende supermarkt schik ik me een hoedje. Alles wat los en vast zit draagt oranje. Ik, in het zwart gekleed, steek er echt tegen af. En ik vind het prima. Zelfs een teckel draagt een hoedje met de Nederlandse vlag erop. Kindjes rennen door de winkel met oranje shirts aan en boa’s om. Helemaal in hun element. Schattig allemaal. Maar eenmaal bij de kassa aangekomen puilen mijn ogen uit. Een vrouw in haar midlifecrisis draagt een flubber oranje t-shrt, een die haar niet siert – om maar niet in detail te hoeven treden. Mevrouw, bespaar me de plaatsvervangende schaamte, denk ik. Alsof het nodig is per se iets oranjes te dragen, ook al is het je pyjama shirt. Ze moeten toch niet denken dat je niets oranjes in huis hebt?! Op hoog tempo loop ik geschrokken de winkel uit. En dit is nog maar het begin van de dagmerrie.

’s Middags arriveren wij in de binnenstad van Utrecht. Op de vrijmarkt. Het is een drukte van ja welste. De verkopers zijn haast niet meer te onderscheiden van hun kopers. Op de hoek van de straat zie ik een lief klein hondje op een verkooptafel zitten. Ik strek mijn arm uit en doe bijna een poging hem te aaien. Totdat het bord ‘Hondje aaien: 50 cent’ in mijn ooghoek verschijnt. Afzetters.

Even verderop staan twee studenten met een grote stapel oranje shirts op straat.  “10 euro per shirt, meid!” “Sorry veel te duur,” overdrijf ik en loop door. “Maar als je er twee koopt kost het slechts 20 euro!” schreeuwt hij me zelfverzekerd na. Het duurt even voordat ik de studentengein begrijp.

Het volgende kraampje maakt mijn dag. Het kartonnen bord op de grond zegt: ‘Te koop: kleding van mijn ex’. Met als onderschrift: ‘Ik accepteer ook koekjes’. Zeer geestig. Hopen dat mevrouw net toevallig hier rondloopt en haar kleding straks opeist.


Na anderhalf uur door de binnenstad slenteren heb ik het wel weer gezien. Dit wordt mij net even te Nederlands. 

Tuesday, February 4, 2014

Dag Breukelen, hallo Utrecht

Breukelen. Ik had er nog nooit van gehoord tot mij daar een kamer werd aangeboden. In het dorpje waar de gemiddelde leeftijd op 75 ligt, verlaagde ik dat gemiddelde naar 74 voor een half jaar. Er gebeurde er niks, het was er stil en zeer verouderd.

Mijn kamer in Breukelen
Mijn kamer daar had niet eens behang - slechts grijze betonnen muren - en had stil gestaan in de tijd. Ik woonde in het huis waar de verwarming altijd iets te hoog stond en de huurkosten te laag waren. Een perfecte startkamer voor een beginnend studentje.

Ik werd altijd goed verzorgd door oma. Ondanks haar leeftijd verloor ze haar vitaliteit, kritische blik en humor niet. Tijdens de ochtenden aan het ontbijt waren we bijna een uur lang aan het discussiëren over het onrecht in Nederland, de verloedering en de digitalisering. We hielden de radio aan tot dat we het weerbericht hadden gehoord. Soms kwam daar een liedje tussendoor. Zoals een keer het nummer 'YMCA' . Oma zei dat ze het jammer vond dat ze de tekst niet verstond - het is immers Engels en 'ze praten zo snel'. Toen ik vertelde waar het nummer over ging (heel kort door de bocht: over homo's), zei ze beduusd: "Oh, het krijgt meteen een andere lading." Wat een moment.

Mijn bushaltetje


En hoeveel liters koffie hebben wij wel niet samen gedronken?! Koffiemaatjes waren we al vanaf dag een. Als ik na het ontbijt en de koffie om 7:40 naar de bushalte liep, was er niemand te bekennen. Een enkele keer liep er iemand van middelbare leeftijd met een hondje langs. In mijn laatste Breukel-week kwam ik voor het eerst iemand tegen bij de halte. Een jongeman van een jaar of zeventien. Wow, een jonge Breukelenaar! Hoe bestaat het!

Ik had een haat-liefde verhouding met de twee buslijnen die in Breukelen reden. #120 kwam altijd veel te vroeg langs de halte, waardoor ik hem regelmatig miste. En weer een hospiteeravond miste. Onbekende chauffeurs, die je vaak niet eens begroetten. Maar er waren ook goede kanten van het openbare vervoer in Breuk. Als ik weer eens laat terug kwam in het dorp, was ik vaak de enige passagier. Ik werd behandeld als een VIP-Breukelaar - de bus reed net even verder dan de halte, zodat ik korter hoefde te lopen naar het huis. Maar als het druk was, wilde niemand zijn tas weg halen om mij een zitplek te verlenen.
Amsterdam-Rijnkanaal: busritje Breukelen

#124 chauffeurs waren stuk voor stuk enorme lieve en sociale mensen. Vaak maakte ik een praatje met hen over boeken, het weer en mijn studie. Jan, het Millenium triologie zal ik zeker nog eens lezen, op jouw aanraden.

Na een half jaar hopeloos kamer zoeken is het einde in Breukelen in zicht. Ik heb eindelijk een plekje in Utrecht gevonden. Aan de ene kant voelt mijn tijd hier als eeuwigdurend. Aan de andere kant voelt het als gister dat ik hier introk en m'n moeder belde met de legendarische woorden: "mam, het lijkt hier net een gevangenis".

Ik wil oma erg bedanken voor mijn tijd hier. Het zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden! Nu gaat het echte studentenleven eindelijk beginnen voor mij. Dag Breukelen, hallo Utrecht.